,,Nie potrafię wskazać na żadną inną potrzebę dzieciństwa równie silną jak potrzebę opieki ojca”, pisał Freud (Pospiszyl, 1980). ,,[…] natomiast rola ojca, minimalna w momencie urodzenia, będzie wzrastała równolegle do zmniejszania się roli matki. W 7 roku życia obie role osiągają jednakowe znaczenie i aż do momentu pełnej autonomii dziecka będą równolegle jedna wzrastać, druga maleć” (Rembowski, 1972, za: Porot, 1967).
Rola ojca wraz z biegiem czasu uległa znacznym zmianom. Coraz w większym stopniu przejmuje on część kobiecych obowiązków, co nie wiąże się z utratą jego autorytetu! (Błasiak, Dybowska, 2010, za: Brągiel, Kawula, 1997). Co istotne, w przeciwieństwie do matki, ojcowie nie od razu są ojcami, ale dopiero z czasem się nimi stają (Pulikowski, 2010). Najważniejszymi z elementów, które wnoszą do życia potomstwa są wspieranie ich matki, radzenie sobie w środowisku pozadomowym, dzięki pobudzaniu dziecka do eksploracji, tłumaczeniu, zaszczepianiu ciekawości, odpowiedzi na pytania malca i zapewnianiu mu poczucia bezpieczeństwa.
Do ukończenia przez dziecko drugiego roku życia, szczególnie istotnym jest właśnie zaangażowanie ojca, ponieważ rozwijający się malec, do optymalnego rozwoju potrzebuje zwiększonej stymulacji oraz nowych, zróżnicowanych emocjonalnie sytuacji (Czub, 2014, za: Khazan, Erera, Rotman, DeCourcey, McConnell, 2008). Okazuje się, że uczestnictwo ojca w pielęgnacji noworodka w pierwszych sześciu miesiącach jego życia jest czynnikiem sprzyjającym prawidłowemu rozwojowi intelektualnemu i ruchowemu malca (Włodarczyk, 2014, za: Sikorska, 2000). Interesującym jest fakt, że najczęstszym pytaniem, na które ojciec udziela odpowiedzi jest ,,dlaczego?” (Wilk, 2002). To okazywanie przez ojca miłości, pozytywnie oddziałuje na rozwój wysokiej samooceny u dzieci (Pospiszyl, 1980, za: Medinnus, 1965), co w sposób szczególny znaczące jest we okresie wczesnego dzieciństwa (Pospiszyl, 1980, za: Rosemberg, 1965). Ojciec pomaga też w rozwoju intelektualnym i pragmatycznym dziecka (Błasiak, Dybowska, za: Brągiel, Kawula, 1997). Jego zaangażowanie i kontakt z potomstwem skutkują wysokimi wynikami w nauce dziecka (zwłaszcza syna), a ich brak wynikami negatywnymi i trudnościami w edukacji szkolnej.
Tato, bądź przy dziecku. Otaczaj je ramieniem, mów jak ważne jest dla Ciebie, a przede wszystkim dostrzegaj jego mocne strony – to dzięki Tobie ukształtuje się w nim w przyszłości poczucie własnej wartości, dzięki któremu będzie miało odwagę śmiało, z odwagą iść przez życie!
Elżbieta Bielecka – psycholog OA SRK